Retourenvelop.

Retourenvelop,

Wauw wat was ik blij een aantal weken geleden, na het plaatsten van mijn eerste column.
Zo gaaf om  op internet terug te zien, de reacties die mensen achter hebben gelaten, de whattsappies die ik kreeg en zelfs van mensen die geen Facebook hebben of ook maar enig idee hebben dat Maassluis.nu bestaat. Een paar dagen lang heb ik met een big smile op mijn gezicht gelopen. Had zelfs het idee dat er winkels naar me gekeken werd, kijk dat is die nieuwé columniste. Was niet waar hoor, ik waande mij gewoon even zo. Maar ik weet nu wél hoe een bekende Nederlander zich moet voelen, want zo voelde ik me ook even, een ster!

Al enige tijd zie ik op televisie de reclame van de belasting voorbij komen. Niet dat ik deze versta maar kan er wel uit opmaken dat de belasting stopt met de blauwe enveloppen. Heel goed! Menig mens met mij, zal ooit weleens de rot schrik hebben gekregen als dat beruchte, blauwe ding op de mat valt. Daar zijn we dan nu mooi vanaf. Alleen....zat ik een week of twee geleden heerlijk even wat te eten met een gezellig vriendinnetje en wil haar een mail laten lezen.. Open mijn mail en wat komt er als eerste tevoorschijn? Een mail van de overheid dat er een bericht  geplaatst is. Nou kan ik me natuurlijk van de domme houden maar ik weet echt wel dat dit bericht van de belasting is. Toen vroeg ik me af wat eigenlijk beter is, dat ding thuis op de mat of dat je zelfs onderweg achtervolgd word. Ik heb spontaan besloten om voortaan alleen thuis nog mijn mail te checken.
Uiteraard kreeg ik wel de blauwe dat ik mijn aangifte mag doen. Fijn, ik dacht dus echt dat dat de laatste blauwe zou zijn. Maar hoe kan het ook anders dat er bij mij altijd wel iets bijzonders is?! Als geluksvogel zijnde ontving een dag later een hele dikke, blauwe. Eigenlijk moet ik lachen en daar komt weer even die big smile van een week ervoor tevoorschijn. Zou de belasting ook denken dat ik een bekende ster ben? Zouden ze denken dat ik nu miljoenen verdien? Vol verwachting open ik de envelop. Nee, ik ben geen ster, ze weten zelfs niet of ik een mannet of vrouwtje ben want de aanhef is en/of. Joepie ik ben uitgekozen voor een steekproef!  A4 vol met wat ze van me nodig hebben en een aardige brief. Hierin staat netjes vermeld dat meneer de inspecteur mij dit niet vraagt maar verplicht om mee te werken en omdat hij begrijpt dat dit lastig is stuurt hij een retourenvelop mee. Nou is dat dan niet aardig? Moet eerlijk bekennen dat ik toch wel de zenuwen krijg vanuit soort onzin. Gelukkig is mevrouw de boekhoudster, die mij altijd helpt, ook nu gelijk bereid om me bij te staan. Ze lacht erom en met een half uurtje hebben we alle papieren bij elkaar, echter.......past dit allemaal  natuurlijk niet in die kleine, bijgeleverde retourenvelop. Leuker kunnen we het niet maken!

Zo’n retourenvelop.... Zou dat niet heerlijk zijn als je daar alles in kan stoppen wat je niet wilt. Gewoon hetgeen wat je krijgt en niet wil, in die envelop, likken, plakken en terug sturen.

Gewoonlijk schud ik een vrolijk verhaaltje zo maar uit mijn mouw. Zeker nu mijn kindjes vorige week vakantie hadden en wij normaal gesproken lekker hele dagen de hort op zijn en dus genoeg gekkigheid mee maken. Deze vakantie was heel anders. Deze vakantie wilden mijn kindjes iedere dag naar zwemles. Deze vakantie kreeg ik ( en een aantal mensjes met mij voor wie het nog erger is )  zulk verschrikkelijk rot  nieuws..... Wat zou ik graag dat nieuws in die bewuste  retourenvelop willen doen, likken, plakken en terug sturen.

Zingen onder de douche.

En zo kreeg mijn zondagavond opeens een hele andere invulling.

Al vanaf heel jong vond ik het heerlijk om te schrijven. Over van alles en nog wat, de meest uiteenlopende dingen. Uiteraard was het onderwerp jongens interessant maar met hetzelfde plezier schreef ik een verhaaltje over de ijskast en z’n inhoud.
Nadat ik 7 jaar geleden zeer slechthorend werd, werd ik helemaal vriendjes met m’n pen en papier. Want tja, schrijven doe ik het liefst op de ouderwetse manier.
Sociaal media, waar ik aan verslaafd ben, met name Facebook doe ik maar wel via m’n tab.
En zo val ik dus al jaren m’n vrienden lastig met al mijn verhalen. Wederom over van alles en nog wat maar het makkelijkste onderwerp is toch mijn kinderen.

En zo trok ik enige weken geleden mijn stoute schoenen aan en ging op zoek naar “ vacature columniste”. Helemaal blij werd ik, er werd een columniste gevraagd in mijn eigen stadje. Snel de advertentie doorlezende scrol ik eigenlijk al gelijk naar het mail adres waar ik kan reageren, tot ik in m’n ooghoeken een datum van de advertentie zie staan.
Oeps, advertentie is van een jaar geleden. Maar goed, ook dat weerhoud mij niet en ga aan de slag. Gewoon TE leuk, ik krijg anderhalve dag later al reactie! En nee, ze hebben geen jaar op mijn sollicitatie zitten wachten maar je weet maar nooit wat er in de toekomst gebeurt.
Na wat mail verkeer word ik vrienden op Facebook van een zeer leuke site.

En daar veranderende mijn normale zondagavond.

We zijn net klaar met eten als ik even mijn telefoon pak om te kijken wat Facebook te melden heeft. Daar zie ik een leuke foto over inspiratie voorbij komen, op die leuke site waarvan ik nu eigenlijk niet weet of ik de naam mag gebruiken dus ik het maar gewoon een leuke site blijf noemen. Die inspiratie heeft in dit geval met schrijvers te maken maar ik denk dat deze op het dagelijkse leven ook gewoon toegepast kan worden. Onder andere  Have fun, take risks en sing in the shower. Ik kan het niet laten om als reactie te geven dat ik geen vrienden maak als ik zing in de douche. En dan..........krijg ik als reactie dat dit een prima onderwerp voor een column is, als proeve van mijn kunnen.
Oei, oh, slik, uuhh, tja daar sta ik dan....met een mond vol tanden.
Na een paar keer geslikt te hebben, schiet ik eigenlijk in de lach. Zondagavond, we hebben net gegeten en wat doe ik normaal altijd? Heerlijk douchen met m’n kinderen. Ga ik dan nu ook maar doen en misschien kan ik eens wat beter opletten wat hier zoal gebeurt.

Heerlijk, er gaat niks boven douchen met m’n kindjes. Ze hebben normaal al een lekkere toet maar ze zijn mega aandoenlijk als de druppeltjes langs hun roze wrangen glijden en hun wimpertjes aan elkaar geplakt zitten van het water. M'n  mooie dochter vind het nodig om 24 uur per dag te praten, zo ook als we douchen. M’n stoere mannetje trekt zich van de hele wereld niks aan en staat heerlijk te zingen. Gister heeft hij van z’n vader zo’n vreselijk lelijke, gele bouwradio gehad. Trots is hij erop. Zeker omdat er een microfoon bij zit. Ik vind het allemaal wel best, ik hoor het toch niet 😉. Wel zou ik eigenlijk met alle liefde meezingen. Maar omdat ik al 7 jaar geen radio kan verstaan heb ik het idee dat ik ook een beetje achterloop met de top 100. M’n kinderen hebben het over namen waar ik nooit van gehoord heb en als ik hun vertel dat mama fan was van André Hazes, kijken ze me ook aan alsof ze een aapje zien staan. Maar dan nog, al zou ik mee kunnen galmen, wat ik vroeger zelf echt mega goed vond klinken, wil ik het ze maar niet aan doen. Want al vond ik het zelf wel mooi, ik weet dat andere daar anders over dachten.
M’n meisje praat maar door en door en zegt terloops tegen me:” Mama, je bent de allerliefste mama van de hele wereld!” M’n zoon stopt even z’n luidkeelse gezang om dit te beamen. Tja, als ze me nu op zo’n voetstuk hebben staan dan doe ik het ze helemaal niet aan om een wijsje te gaan zingen want weet zeker dat ik, voordat het lied geëindigd is, ik van dat voetstuk naar beneden ben gevallen! Kortom, geniet ik van hun gezang voor zover ik dat hoor en neurie ik in m’n hoofd het ouderwetse deuntje van The Kelly Family, every baby needs a mama, needs a papa......

En zo zat ik dus op zondagavond niet onderuit gezakt op de bank maar zat ik heerlijk een verhaaltje te pennen. Hou ervan!